یادداشت روز
نه به تصادف/اپیدمی خاموش جاده‌ها و پژواک یک نه ملی
تعطیلات نوروزی با تمام شیرینی‌ها و فرصت‌هایش برای تجدید دیدار و تازه شدن، برای نظام سلامت و بسیاری از خانواده‌های ایرانی، همواره با دلهره‌ای عمیق همراه است؛ دلهره تکرار سناریوی تلخ حوادث ترافیکی. گویی جاده‌های کشور به قربانگاه‌هایی دائمی بدل شده‌اند و اخبار جان‌باختن و مصدومیت هموطنانمان، به بخشی جدایی‌ناپذیر و عادی از روزمرگی‌مان تبدیل شده است.
این "عادی‌انگاری فاجعه"، شاید دردناک‌ترین بخش ماجرا باشد. زمانی که مرگ و مصدومیت ده‌ها و صدها انسان در بازه‌ای کوتاه، دیگر حساسیت لازم را برنمی‌انگیزد و جامعه در برابر این "اپیدمی خاموش" دچار نوعی کرختی می‌شود، زنگ خطر به شدیدترین شکل ممکن به صدا درآمده است. این تکرار غم‌انگیز، نه تنها جان‌های عزیز را می‌گیرد و خانواده‌ها را داغدار می‌کند، بلکه بار سنگینی بر دوش نظام سلامت و اقتصاد کشور تحمیل می‌نماید.
در این میان، پویش ملی "نه به تصادف" که خوشبختانه توانسته توجه قابل توجهی را در سطح جامعه و مسئولین برانگیزد، بارقه‌ای از امید در دل این تاریکی است. این پویش، بیش از یک شعار، یک "تلنگر ضروری" است؛ تلنگری به وجدان فردی و جمعی ما. ندایی است که هم رانندگان را به مسئولیت‌پذیری بیشتر فرامی‌خواند، هم نگاه‌ها را به سمت کاستی‌های زیرساختی و کیفیت جاده‌ها معطوف می‌کند و هم ضرورت بازنگری در استانداردهای صنعت خودروسازی کشور را یادآور می‌شود. مهم‌تر از همه، این پویش می‌تواند مسئولین و متولیان امر را در تمامی سطوح به پاسخگویی و اقدام جدی‌تر وادارد.
اینکه "نه به تصادف" توانسته فضایی برای گفتگو و مطالبه‌گری ایجاد کند، خود دستاوردی ارزشمند است. حالا دیگر نمی‌توان به سادگی از کنار آمارها گذشت. این پژواک "نه"، باید به یک عزم ملی برای تغییر بدل شود.
ما نیز در منطقه جهرم و خفر، متأسفانه از این قاعده تلخ مستثنی نبودیم. تجربه رسیدگی به بیش از ۲۶۰ مصدوم و اعزام به بیش از ۵۲۰ مأموریت ترافیکی توسط اورژانس ۱۱۵ و داغ از دست دادن ۳ هموطن طی همین چند هفته تعطیلات، تنها نمونه‌ای کوچک از گستردگی این زخم کهنه در پیکر ایران است. این آمارها، نه به عنوان محور اصلی، که به عنوان شاهدی تلخ بر لزوم توجه فوری به این بحران ملی، قابل تأمل هستند.
امید است پویش "نه به تصادف" سرآغازی باشد بر یک حرکت مستمر و همه‌جانبه برای ایمن‌سازی جاده‌ها، ارتقای فرهنگ ترافیک و مهم‌تر از همه، بازگرداندن حساسیت حیاتی جامعه نسبت به جان انسان‌ها. دانشگاه علوم پزشکی جهرم نیز همگام با این حرکت ملی، تمام تلاش خود را برای کاهش آلام ناشی از این حوادث و مشارکت در راهکارهای پیشگیرانه به کار خواهد بست.
در این میان، پویش ملی "نه به تصادف" که خوشبختانه توانسته توجه قابل توجهی را در سطح جامعه و مسئولین برانگیزد، بارقه‌ای از امید در دل این تاریکی است. این پویش، بیش از یک شعار، یک "تلنگر ضروری" است؛ تلنگری به وجدان فردی و جمعی ما. ندایی است که هم رانندگان را به مسئولیت‌پذیری بیشتر فرامی‌خواند، هم نگاه‌ها را به سمت کاستی‌های زیرساختی و کیفیت جاده‌ها معطوف می‌کند و هم ضرورت بازنگری در استانداردهای صنعت خودروسازی کشور را یادآور می‌شود. مهم‌تر از همه، این پویش می‌تواند مسئولین و متولیان امر را در تمامی سطوح به پاسخگویی و اقدام جدی‌تر وادارد.
اینکه "نه به تصادف" توانسته فضایی برای گفتگو و مطالبه‌گری ایجاد کند، خود دستاوردی ارزشمند است. حالا دیگر نمی‌توان به سادگی از کنار آمارها گذشت. این پژواک "نه"، باید به یک عزم ملی برای تغییر بدل شود.
ما نیز در منطقه جهرم و خفر، متأسفانه از این قاعده تلخ مستثنی نبودیم. تجربه رسیدگی به بیش از ۲۶۰ مصدوم و اعزام به بیش از ۵۲۰ مأموریت ترافیکی توسط اورژانس ۱۱۵ و داغ از دست دادن ۳ هموطن طی همین چند هفته تعطیلات، تنها نمونه‌ای کوچک از گستردگی این زخم کهنه در پیکر ایران است. این آمارها، نه به عنوان محور اصلی، که به عنوان شاهدی تلخ بر لزوم توجه فوری به این بحران ملی، قابل تأمل هستند.
امید است پویش "نه به تصادف" سرآغازی باشد بر یک حرکت مستمر و همه‌جانبه برای ایمن‌سازی جاده‌ها، ارتقای فرهنگ ترافیک و مهم‌تر از همه، بازگرداندن حساسیت حیاتی جامعه نسبت به جان انسان‌ها. دانشگاه علوم پزشکی جهرم نیز همگام با این حرکت ملی، تمام تلاش خود را برای کاهش آلام ناشی از این حوادث و مشارکت در راهکارهای پیشگیرانه به کار خواهد بست.
دکترحسین حکیم الهی
سرپرست دانشگاه علوم پزشکی جهرم
نظر دهید